خودت سر راه خودت سبز شو!
تا به حال چند بار سر راه خود قرار گرفته ایم!؟ یا به عبارتی دیگر بر سر راه مان سبز شدیم؟!
تا به حال چند بار شده خودمان را غافل گیر کنیم؟!
شاید در ابتدا عجیب به نظر برسد و شاید مفهوم دو پرسش فوق را آن گونه که باید لمس نکنیم!
تا به حال این سوالات را خود پرسیده ایم:
۱.آیا من خوشحالم؟!
۲.چه کارهایی تا به امروز انجام داده ام؟!
۳.آیا کاری که باید انجام می داده ام را انجام داده ام؟!
۴.آیا کدام لحظه ها؛ لحظه های واقعی زندگی من هستند؟!
۵.آیا این لحظه های واقعی را به قدر کفایت در زندگی ام دارم؟!
صادقانه بگوییم؛ مواجه شدن با این سوالات آسان نیست. پرسیدن این سوالات از خود قدرت و شهامتی عظیم می طلبد و پاسخ دادن آن؛ البته پاسخی که از وجودمان نشات بگیرد شهامت و قدرت عظیم تری.
اما با انجام این کار می توانیم لحظه های واقعی زندگی مان را دریابیم و یا خالق این لحظه باشیم. و با این عمل دنیایی از عشق و آرامش و حال خوب را برای خود رقم زنیم.
در فرآیند پاسخ دهی به این سوالات؛ به واقعیت های تازه ای پی می بریم و براساس این واقعیت ها می توانیم تغییرات موثر و فوق العاده ای درلحظه لحظه زندگی مان ایجاد نماییم. بسیاری از این تغییرات را می توانیم عینا مشاهده نماییم و به راحتی قابل رویت و به عبارتی محسوس هستند؛ و برخی دیگر غیر قابل رویت.
اما عظیم ترین تغییر این است که دانسته ام:
«لحظه های واقعی بی شماری دارم»
هر روز آرامش وجودی مان بیشتر و بیشتر خواهد شد و به تدریج آن چه واقعا تعبیر خوش بختی حقیقی می شود را درک و تجربه می کنیم.
«توانا» در این دوره به شما کمک می کند تا درمجموع بهتر و بیشتر پی به مفهوم زندگی ببریم و این که بتوانیم این لحظات واقعی را در زندگی مان بیشتر و بیشتر کنیم و رضایت مندی بیشتری را تجربه نماییم.
پس بیاییم با هم:
«لحظه های واقعی زندگی مان را کشف کنیم»
نظری صادقانه به زندگی خودمان بیاندازیم
آیا در طی روز و شب زندگی مان کارهای مفید و هدفمند انجام می دهیم؟! آیا از انجام دادن این کارها احساس رضایت می کنیم؟! یا این که بیشتر زمان خود را صرف انجام کارهایی می کنیم که لذت چندانی نمی بریم؟! اگر تنها یک ماه زمان برای زندگی داشته باشیم چه چیزی را تغییر می دهیم؟!
نظری دقیق و عمیق به اعماق قلب خویش بیاندازیم:
آیا عمیقا احساس شادی و رضایت می کنیم؟! آیا برای ایجاد این احساس شادی و خوشحالی و رضایتمندی فکر می کنیم که باید اتفاق خاص و فوق العاده ای بیفتد؟! آیا ایمان داریم اگر آن اتفاق خاص بیفتد خوشحال خواهیم شد؟! آیا همین کافیست؟!
به ارزش های معنوی خود دقت کنیم:
اگر قرار بر این باشد که فردا بمیریم آن گاه نظری به زندگی خود کنیم ؛ کدام لحظه ها از زندگی مان را بیشتر از بقیه ارج می نهیم؟! برای کدام قسمت و کدام اتفاق و کدام حال از زندگی مان احساس دلتنگی می کنیم؟!
داستان رایجی در آیین بودایی درباره ی شاگردی وجود دارد که به نزد استاد خویش می رود و از او می خواهد چند جمله ناب و خردمندانه درباره ی زندگی برایش بگوید. استاد لحظه ای با دقت به شاگرد مشتاق خود نگاه می کند و یک کلمه می نویسد: « توجه ».
شاگرد گیج می شود و از استاد خویش می خواهد توضیح بیشتری بدهد و استاد دوباره می نویسد: « توجه ».
شاگرد جوان احساس یأس می کند چون نمی تواند بفهمند که منظور استادش از این کلمه چیست و استاد بار دیگر با صبر و شکیبایی بیشتر می نگارد:
« توجه …توجه…توجه »
توجه کردن به لحظه های زندگی که در حال سپری شدن است
تعبیر داشتن لحظه های واقعی است
لحظاتی که ما کاملا در آن ها حضور داریم
و سرشار از احساس و سرزندگی هستیم.
گاهی اوقات این لحظه ها ؛ لحظه های سرشار از خوش بختی و گاهی هم لحظه های ناراحتی و غم هستند. اما همیشه وقتی به جایی که هستیم و اتفاقاتی اتفاق می افتد توجه می کنیم لحظه هایی را تجربه می کنیم که معنا دارند؛ لحظه های که ارزش مند هستند و این همان چیزی است که ما آن را یک لحظه ی واقعی می نامیم.
