معرفی نظریه های روانشناختی – درمانی ptsd در مدیریت استرس

« شرطی سازی » یکی از نظریه های روان شناختی است که به ما کمک می کند که توصیف و ارزیابی درستی از عوامل تاثیر گذار بر PTSD داشته باشیم.

فرضیه ی اصلی نظریه شرطی سازی این است که طیف گسترده ای از محرک ها می توانند از طریق فرآیند تعمیم محرک ؛ منجر به فراخوانی ترس شوند. اگر چه مواجهه ی مکرر و ارادی با خاطرات مربوط به رویداد آسیب زا به طور طبیعی برای خاموش کردن این ارتباطات کافی خواهد بود ؛ اما شخص به تدریج یاد می گیرد که از طریق رفتارهای ایمنی نظیر اجتناب از محرک های شرطی یا سرکوب فکر ؛ میزان ترس خود را به صورت موقتی کاهش دهد و همین امر مانع از خاموش شدن ترس شرطی شده می شود.

پس از یادگیری ترس از طریق فرآیند شرطی سازی ؛ اجتناب از محرک های شرطی شده با کاهش موقتی ترس و از طریق فرآیند شرطی سازی عامل ؛  منجربه تداوم اختلال استرس پس از سانحه می شود.

به زبان ساده تر می توانیم بگوییم  که در نظریه ی شرطی سازی اختلال استرس پس از سانحه فرض می شود که  علائم و نشانه های تجربه ی مجدد و برانگیختگی بیش از حد به این دلیل روی می دهد که پس از تجربه ی رویداد آسیب زا ؛ محرک های بی ضرر بسیاری ویژگی های برانگیزاننده ترس را کسب می کنند.

در درجه اول ؛ این ترس منجر به شکل گیری باورهایی درباره ی خطرناک بودن جهان می شود. در درجه ی دوم این ترس شامل پاسخ های رفتاری ایی است که تعمیم نادرست درباره ی خود و جهان را بازنمایی می کند. در نهایت ؛ سازه ی ترس اختلال استرس پس از سانحه آستانه ی فعال سازی پایین تری دارد؛ به عبارت دیگر ؛ این سازه به آسانی به وسیله ی محرک ها برانگیخته شده و بنابراین منجر به ایجاد مکرر دوره هایی از تجربه ی مجدد رویداد آسیب زا می شود.

نظریه ی پردازش هیجانی تاکید خاصی نیز بر باور های افراد دارد . بر این اساس ؛ افرادی که قبل از تجربه  رویداد آسیب زا باورهای خشک و انعطاف ناپذیری دارند ؛ بیش از همه نسبت به اختلال استرس پس از سانحه آسیب پذیر تر هستند.

این باور ها می توانند شامل باور های مثبت مربوط به خود ( برای مثال من انسان  بسیار کارآمدی هستم ) و جهان ( برای مثال دنیا جای امنی است ) باشند ؛ که با تجربه ی رویداد آسیب زا این باورها در هم شکسته می شوند و سریعا تغییر جهت می دهند ( من آدم بی کفایتی هستم و دنیا جای خطرناکی است.)

سیستم  حافظه در دسترس کلامی« VAM   » نشان دهنده  اطلاعات کلامی است که به شکلی هشیارانه ادراک شده و به صورت یک توصیف شفاهی یا نوشتاری از رویداد آسیب زا ارائه می شوند. از آن جایی که ورود اطلاعات به «حافظه ی در دسترس کلامی»  از طریق  فرآیند هایی با ظرفیت محدود( مثل توجه ) انجام می گیرد؛ بنابراین میزان اطلاعات موجود در آن محدود است.  به علاوه ؛ در اختلال استرس پس از سانحه  به واسطه ی  سطوح بالای برانگیختگی ؛ دامنه ی توجه باز هم کمتر می شود و همین امر منجر به محدود شدن مضاعف حجم اطلاعات موجود در سیستم VAM  می شود. بنابراین ؛ بازنمایی سیستم VAM که تنها محتوای هشیار رویداد آسیب زا را رمزگردانی می کند؛ با سایر اطلاعات موجود در حافظه ی شرح حال در ارتباط است و می توان آن را به صورت ارادی بازیابی و اصلاح کرد.

در مقابل ؛ بازنمایی « سیستم حافظه در دسترس موقعیتی » شامل اطلاعاتی است که در سیستم حافظه  در دسترس کلامی ثبت نمی شود و چون حاصل پردازش ادراکی گسترده و سطح پایین تری ( برای مثال مناظر یا صداهای مربوط به رویداد آسیب زا ) است ؛ به صورت هوشیارانه بازیابی نمی شود.

از آن جایی که در« سیستم حافظه در دسترس موقعیتی یا همان SAM » از رمز گردانی کلامی استفاده نمی شود ؛ بنابراین در میان گذاشتن بازنمایی های آن با  دیگران دشوار است و این بازنمایی ها لزوما هم با دانش شرح حال موجود ادغام نمی شوند.  تجدید خاطرات بازنمایی های « سیستم حافظه در دسترس موقعیتی یا همان SAM » به وسیله جفت شدن محرک های موجود در محیط راه اندازی می شوند و چون شخص همیشه نمی تواند از یادیارهای رویداد آسیب زا جلوگیری کند ؛ کنترل کردن راه اندازی این خاطرات برای او دشوار است. از سوی دیگر ؛ چون بازنمایی های SAM بسیار جزئی و هیجانی بوده و به صورت غیر ارادی راه اندازی می شوند ؛ بازیابی آن ها باعث ایجاد وقوع مجدد رویداد آسیب زا در زمان حال و احساس تهدید کنونی می شود. بنابراین ؛ تجارب مجدد و فلش بک های مرتبط با رویداد آسیب زا حاصل فعالیت سیستم SAM هستند.

و چهارمین نظریه  « نظریه شناختی اهلرز و کلارک » است.