چرا مرد ها قدرت طلب هستند؟

آیا چنین فکر نمی کنید  مردانی که قدرت طلب هستند و  با شما بدرفتاری می کنند و تحقیر تان می کنند به طرزی پنهان به شما حسادت می کنند و از جانب شما احساس خطر می کنند؟!

فرضیه های زیادی وجود دارد که دلیل این رفتارهای مردها را حس حسادت نسبت به خلاقیت ها و توان باروری زنان می داند.

در طول دوران بارداری؛ بدن زن ها دست خوش تغییرات شگفت انگیزی می شود که مرد ها قادر به درک آن نیستند. چنین به نظر می رسد که زن ها قابلیت ها و غرایزی دارند که مردها از آن بی بهره اند. زن ها می توانند بارور شوند و بچه به دنیا بیاورند و این به نوبه ی خود اعجازآمیزترین توانایی است که وجود دارد.

تمامی این عوامل می تواند در نیاز به سلطه طلبی؛ برتری و غالب بودن مردان دخیل باشند. 

در این میان فرضیه ای جدید تر از سایر فرضیه ها است که می گوید: 

« نیاز جنس مذکر به برتری ؛ برخاسته از این نیاز مردها به استقلال و داشتن هویتی متمایز و مستقل از مادرشان و در کل هرگونه جنس مونث است.»

از آن جا که یگانه الگو و مدل برای یک پسر بچه ی کوچک؛ مادرش است؛ پس او هویتش را وابسته به مادرش می داند؛ مگر آن که کاری بکند که او را از مادرش متمایز سازد. همگی ما شاهد این رفتار خاص پسرها هنگامی که به سن بلوغ می رسند؛ بوده ایم. به ناگهان آن ها دیگر دوست ندارند مادرشان را ببوسند و یا لمس کنند.

حتی ممکن است ابراز بدارند که مادران خود را چندان نیز دوست ندارند. در واقع به منظور تعریف هویتی متفاوت از خود هستند؛ هویتی مردانه.

نانسی کودورو نویسنده ی کتاب « تولید مجدد تولد» چنین می گوید:

« پسرها به طرز ناخودآگاه سعی در از خود راندن مادرشان دارند. آن ها تلاش می کنند وابستگی شدید خود  به مادرشان را انکار کنند. وابستگی که هنوز آن را با قوت تمام حس می نمایند.  آن ها این کار را با سرکوب کردن هر گونه انگیزه ی مونث در درون خود و مهم تر از همه با بی اهمیت جلوه دادن هر انگیزه ی مونثی در دنیای خارج انجام می دهند.»

کودک کوچک و سرکش درون مردها ؛ هم چنان به دنبال آن است تا ثابت کند؛ هویتی متمایز از مادرش دارد. لذا با تلاش خود جهت مغلوب کردن زن ها ادامه می دهد. او زن ها را کم تر از خود می داند. گویی می گوید: « ببین از آن جا که من روی شما کنترل دارم پس از شما بهترم و از شما نیستم.»

در ادامه؛ توضیح خواهیم داد که چگونه میل کودک درون یک مرد؛ برای رسیدن به استقلال و تمایز از مادرش؛ هم چنان رفتار مردان بزرگ سالی که به آنان عشق می ورزیم را از خود متاثر می سازند.

چگونه آموزش های گذشته؛ مردان را برای عشق نامناسب می سازد؟

از اتاق زایمان صدای دکتر به گوش می رسد که می گوید: پسر است و از آن لحظه به بعد؛ همگی با این نوزاد پسر به طرزی بسیار متفاوت تر از نوزاد دختری که در اتاق بغلی به دنیا آمده است؛ رفتار می کنند.حقایق زیر را از برخی از بررسی های تحقیقاتی جمع اوری نموده ایم:

والدین یک نوزاد پسر؛ همواره به نوعی پسر خود را بزرگ تر ؛ هوش یار تر؛ قوی تر و محکم توصیف می کنند.  والدین یک نوزاد دختر؛ همواره دختر خود را پرستیدنی ؛ کوچک تر؛ زیبا تر و لطیف تر توصیف می کنند. آنان به راستی چنین باور دارند که فرزندان شان این خصوصیات بارز را از خود ظاهر می سازند. 

گرچه بر طبق گزارش های بیمارستانی هیچ گونه تفاوتی بین این گروه از نوزادان وجود ندارد و اگر هم تفاوتی وجود دارد؛ به واسطه ی ناچیز بودن شان قابل  پوشی است. والدین توقع بیشتری از نوزاد پسر خود دارند. طوری که در آینده احساس مسئولیت بیشتری از او انتظار دارند و توقع دارند پسر شان خطر پذیری بیشتری را پذیرا باشد.

والدین؛ فرزندان پسر خود را تشویق می کنند که احساسات خود را کنترل نمایند؛ برعکس دخترهای خود را تشویق می نمایند احساسات شان را بیان کنند. به پسر ها چنین آموزش داده می شود که چنان چه احساسات و عواطفی قوی در خود بپرورانند دارای صفت مردانه نیستند. در ان ها نه تنها داشتن احساسات و عواطفی نظیر غم و ناراحتی؛ نقطه ی ضعف محسوب می شود ؛ بلکه حتی احساساتی نظیر عشق؛ احتیاج و نیاز مبرم به هرگونه حساسیتی نیز قابل قبول نیست.

دکتر برنی زیلبرگ؛ نویسنده ی کتاب « جنس مذکر» ؛ توضیح می دهد که  در پسرها ابراز احساسات به چه معناست:

« آنان از همان ابتدا یاد می گیرند تنها تعداد کمی از احساسات شان قابل پذیرش و مجاز هستند. تهاجمی بودن؛ رقابت طلبی؛ خشم و … به اضافه ی احساساتی که در کنترل بودن را تداعی می کند پذیرفتنی است. همین که بزرگ تر می شویم احساس جنسی نیز به این فهرست ها اضافه می شود. عدم اعتماد به نفس؛ ترس؛ آسیب پذیری؛ ملایمت؛ مهربانی؛ عشق؛ شور؛ حرارت و حساسیت تنها برای دختران و زنان مجاز شمرده می شود. پسری که این خصوصیات و ویژگی را از خود بروز دهد بچه ننه؛ لوس و یا دختر ماب خوانده می شود و چه انگیزه ای از این تخریب کننده تر می تواند باشد ؟!»

امروزه بسیاری از والدین سعی در پرهیز از الگو سازی فرزندان خود بر اساس جنسیت خود دارند؛ اما اغلب مردان بزرگ ؛ مردانی که نامزد یا همسران ما هستند قربانی این شرطی شدن در دوران کودکی خود هستند.

قدرت طلبی مردان – چالش زمانه مدام در حال تغییر

مرد بودن به معنای پنهان کردن احساسات؛ پیروزی در رقابت ها؛ نبرد بت دنیای خشن و زمخت بیرونی؛ حفظ بقا؛ چسبیدن به استقلال شخصی و باکنترل بودن است. مرد ها توسط عاداتی کنترل می شوند که از نسل های قبل به آن ها منتقل شده است. مرد ها را والدین و اجتماع شرطی کرده اند. بدین معنی که ارزش هایی را به آنان آموزش  داده اند که در نهایت آن ها را از صمیمت و نزدیکی دور می کنند. 

مردها تصمیم گرفتند افراد واقعی باشند؛ آن گونه که اجتماع به آن ها آموخته است. یک مرد خصوصیات و ویژگی هایی را از خود بروز می دهد که انتخاب کرده است. این ویژگی تجربه ی صمیمیت واقعی با زنی که به او عشق می ورزد را ناممکن می سازد.

« ما از مرد های زندگی خود انتظار داریم؛ در کارهایی استادانه باشند که برای آن هیچ گونه آموزشی ندیده اند؛ مهارت هایی که اغلب زنان در آن ها ماهر هستند؛ نظیر: قابلیت و توانایی بیان احساسات؛ صمیمیت؛ حمایت گر بودن و عشق ورزیدن.»

بطور خلاصه در این مقاله به قدرطلبی مردان پرداختیم و موارد مهمی را در مورد قدرطلبی مردان مطرح نمودیم.