شغلی که برای آن ساخته شده اید را نادیده نگیرید!

شغل مناسب من چیست؟ در این مقاله به موضوع مهم شغل مناسب من می پردازیم.

شغل مناسب من – رسالت زندگی انسان

چرا نباید شغلی که برای آن ساخته شده ایم را نادیده بگیریم؟
چرا بسیاری از ما رسالت و کار واقعی خود را نادیده می گیریم و از توجه به وظیفه حقیقی مان امتناع می کنیم؟!

چون به اشتباه فکر می کنیم که باید از هر کار که انجام می دهیم؛ پول در بیاوریم و انجام آن کار باید ارزش صرف وقت و انرژی ما را داشته باشد. طوری که فکر می کنیم اگر در ازای هر کاری برای دیگران انجام می دهیم پولی دریافت کنیم؛ آن کار ارزش پیدا می کند.

«گرفتن پول برای هر کاری که انجام می دهیم نشانه تاییدی بر انجام کار واقعی مان و دنبال کردن هدف مان در زندگی نیست بلکه لذت بردن و احساس رضایت نشانه آن است.»

لحظه های واقعی وقتی رخ می دهند که ما کاری را انجام دهیم که برای آن به دنیا آمده ایم. در درس گذشته (آیا واقعا باید از کارمان لذت ببریم؟ رابطه کار و لحظه های واقعی) بیان نمودیم اولین مرحله کارمان تشخیص کار واقعی مان است (هدف ؛ رسالت و استعدادمان) ؛ دومین مرحله این است که یاد بگیریم چطور کار واقعی مان را انجام دهیم. هر چه فرصت های بیشتری را برای مشارکت در هدف مان فراهم کنیم؛ لحظه های واقعی بیشتری را تجربه خواهیم کرد. اگر هر کاری که برای زندگی کردن انجام می دهیم در رابطه با دیگران است؛ همیشه قادر هستیم یک یا دو لحظه واقعی داشته باشیم. هر بار که راه ظاهری و معمول ارتباط با دیگران را پیش بگیریم و از صمیم قلب با آن ها برخورد کنیم می توانیم یک لحظه واقعی داشته باشیم.

«تا زمانی که عشق خود را نثار دیگران کنیم با هدف خود زندگی می کنیم.»

*نکات زیر به ما کمک می کند که در حین کار معمول روزمره مان ؛ لحظه های واقعی بیشتری را تجربه کنیم:

فهرستی از فعالیت ها؛ رفتارها و نگرش هایی که می توانیم در شغل مان سرکار یا خانه بکار گیریم که به ما کمک می کنند با هدف مان زندگی کنیم؛ تهیه نماییم. این کار مثل یک یادآوری می باشد که هرگاه احساس کردیم به یک لحظه واقعی نیاز داریم می توانیم فهرست مان را بیرون آوریم و به یکی از گزینه ها عمل کنیم و بلافاصله حس هدفمندی را ایجاد کنیم.

پیشنهاد می کنیم همیشه یک کپی از آن همراه داشته باشیم و یک کپی را روی میز یا یخچال مان بچسبانیم و گاهی اوقات آن ها را بخوانیم. در این جا چند نمونه از گزینه هایی که می توان لیست کرد را بازگو می کنیم تا شاید بتوانیم برای خود از آن ها ایده بگیریم:

ـ یک لحظه توأم با عشق با کسی داشته باشیم.
ـ از چیزهای زیبایی که در اطراف مان است لذت ببریم.
ـ چیز جدیدی یاد بگیریم.
ـ به دنبال فرصتی باشیم که با کمک آن به شخصی احساس ارزشمند بودن بدهیم.
ـ با فرزندان مان بازی کنیم.
ـ چند دقیقه ای را در باغچه مشغول تماشای گل ها شویم.

هنگامی که شغل مان برای ما بد است:

کاری که به عنوان شغل مان انجام می دهیم به اندازه چگونگی انجام آن اهمیت ندارد. اگر به این کار اهمیت بدهیم و آن را با احساس رضایت به انجام برسانیم؛ آن گاه راه خوبی برای امرار معاش مان می باشد. شغل مان نباید فعالیتی باشد که ما در آن تماما به رسالت یا کار واقعی خود برسیم در عین حال نباید فعالیتی باشد که با کار واقعی مان مغایرت داشته باشد.

« هنگامی که شغلی داریم که به خاطر آن باید ارزش های مان را نادیده بگیریم و خود واقعی مان را مخفی کنیم یا در فعالیت هایی شرکت کنیم که انسجام و هماهنگی لازم را ندارند؛ آن گاه محل کار ما جایی می شود که روح مان هشت ساعت در روز در آن می میرد.»

وقتی شغل مان را با کار واقعی که هدف مان است اشتباه بگیریم؛ آن را بیش از اندازه جدی می گیریم و همین کار ممکن است باعث شود واقعا خراب کاری کنیم. جدی گرفتن بیش از حد شغل بدین معناست که نمی دانیم غیر از شغل خود ؛ هدفی هم داریم یا شاید به طور موقت آن را فراموش کرده باشیم. وقتی به اشتباه فکر می کنیم شغل مان همان کار واقعی ماست ؛ دیگر از آن لذت نمی بریم؛ چون آن وقت از هر اتفاق کوچکی که در طول روز پیش آید یک مشکل بزرگ می سازیم. نمی گوییم در شغل مان دقت لازم را به خرج ندهیم یا آن را به بهترین نحو به انجام نرسانیم ؛ بلکه منظور این است که در انجام آن هویت خود را از دست ندهیم.

« در پایان ؛ کار واقعی ما ایجاد لحظه های واقعی با انجام کارهای ساده در هر روز زندگی مان است.»