چطور خودمان را دوست داشته باشیم ؟

عشق به خودمان سرآغاز عشقی دائمی است

از روزی که به دنیا می آییم تا روزی که می میریم از راه های زیادی همواره به دنبال عشق هستیم. بعضی وقت ها است که عشق را به طرز بسیار روشن و واضح طلب می کنیم، بازوها را می گشاییم و معشوق را در آغوش می گیریم.

حتی به رهگذر در خیابان هم لبخند می زنیم. خیلی از وقت ها به سمت عشق می رویم و شک نداریم که بدون آن می میریم.گاهی وقت ها از چشم او ناپدید می شویم به امید این که او تعقیب مان کند.
مهم ترین رابطه ای که می توانیم در سرتاسر زندگی خود داشته باشیم رابطه ای است که با خودمان داریم و مهم ترین رابطه ای که باید بهبود دهیم و ترمیم کنیم رابطه ای است که با خودمان داریم و کسی که بیشتر از هرشخص دیگری به آن نیاز داریم تا عاشقش شویم، خودمان هستیم.

عشق در بیرون از ما وجود خارجی ندارد. عشق دقیقا از درون خودمان می جوشد و سمت آن از درون به بیرون است.

دوست داشتن خود، هیچ کس نمی تواند بیشتر از خودمان ما را دوست داشته باشد

برای ما پیش آمده که فکر می کردیم که روابط مان بی نقص و عالی است، ناگهان متوجه می شویم همسرمان عصبانی بوده و یا از ما احساس نارضایتی می کند، اما ما از این مسئله اطلاعی نداشته ایم و با احساس خوشبختی به این طرف و آن طرف می رویم. حقیقت این جا است که در آن زمان بوده که از عشق طرف مقابل ما کم شده، اما ما هیچ گونه تغییری در او ندیده بودیم و متوجه ی چیزی نشده ایم و همواره احساس خوشبختی و رضایت می کردیم.

این عشق و دوست داشتنی که از طرف مقابل مان حس می کردیم، تنها از خودمان بوده، این خود ما هستیم که می خواستیم احساس خوشبختی و عشق را در خود داشته باشیم، باید عشق را درون خود جست و جو کنیم و باید با دوست درونی خودمان آشتی کنیم وگرنه هیچ زمانی در کنار هیچ شخصی طعم عشق را نخواهیم چشید. عشق همیشه درون ما وجود دارد. این بزرگ ترین و گران بها ترین گنجینه ای است که در اختیار خودمان داریم.

عشق درونی خودمان را به دیگران نسبت ندهیم

اولین گام برای دوست داشتن خودمان این است که بدانیم عشقی را که درون خود احساس می کنیم به دیگران نسبت می دهیم، لحظه ای فکر کنیم وقتی همه ی آن چه که احساس می کنیم، همان عشق خودمان است، پس احمقانه به نظر می رسد که فکر می کنیم وقتی کارهای خاصی از همسرمان سر می زند دیگر نمی توانیم او را دوست داشته باشیم، این جا موضوع این است که باید هر آن چه که همسرمان می گوید را گوش کرده و از آن لذت ببریم، اما سرد شدن عشق آن هم به این دلیل که همسرمان انتظارات ما را برآورده نمی کند نوعی بازی است که فکر و ذهن ما را درگیر کرده است.

به خودمان اجازه دهیم که همیشه و در همه حال احساس عشق کنیم

هر چقدر ما خودمان را دوست داشته باشیم و حال‌مان خوب باشد به همان اندازه می‌توانیم این احساس را به دیگران نیز انتقال دهیم و به واسطه آن تاثیرگذاری ما روی آن‌ها بیشتر خواهد شد. هنگامی که شروع به دوست داشتن خود می‌کنیم توانمند و ارزشمند بودن خود را آشکارا حس می‌کنیم، در این زمان چیزی جز ذهن ما و نظر ما نسبت به خودمان تغییر نکرده است، دنیا مثل گذشته است اما خود را در رابطه با آن متفاوت می‌بینیم و به تدریج شکل‌گیری احساسات مثبت در ما تقویت می‌شود.
اکثر انسانها دوست دارند احساسات منفی را از خود دور کنند یا به قولی از افکار منفی رهایی پیدا کنند اما چگونه؟ برای مقابله با این احساسات نیاز به دست کاری ذهنی نیست بلکه آنها باید به موقع شناسایی و احساس شوند، هنگامی که لازم هست دیده شوند و با آغوش باز پذیرفته شوند و هرگز از آن‌ها اجتناب نشود. وقتی مقاومت کنار می‌رود انسان با خود واقعی خویش ارتباط برقرار می‌کند، گویا با رودخانه‌ای در جریان است، این اولین لحظه آگاهانه زندگی است.

حقیقت این جا است که همه ی ما توانایی این را داریم که عاشق همه باشیم. حتی می توانیم عاشق کسانی باشیم که هرگز فکرش را هم نمی کنیم. وقتی روشن بین باشیم و قلب ما باز و گشاده باشد می توانیم عشق و کمال آن را در حضور هر شخصی متجلی کنیم. اکثر ما این احساس را داریم که حتما باید با کسی صمیمی باشیم تا عشق خود را نسبت به او ابراز کنیم.

همیشه این احساس را داریم که وجود کسی دیگر از ضروریات عشق ورزیدن است، اما این واقعیت ندارد. واقعیت این است که تجربه ی عشق واقعی تنها وقتی میسر است که عشق به خودمان را در خود و با خود یاد بگیریم.

هیچ کس نمی تواند عشقی را که در ما وجود ندارد و ما احساسش نمی کنیم را به ما بدهد و هیچ وقت کسی نمی تواند چیزی را که در ما وجود ندارد به ما بدهد.عشق چیزی نیست که بتوانیم از کسی بگیریم، عشق حالتی از بودن است این که در آن هستیم یا نیستیم.

برای عشق ورزیدن نیازی به اجازه نیست

بعضی وقت ها آن قدر با عشق ورزیدن به دیگران خوشحال می شویم که شگفت انگیز است. چشیدن عشق و احساس کردن آن کار مشکلی نیست، تنها لازم است مشاهده گر باشیم و آن عشق را در خود پیدا کنیم.

وقتی از عشق خود با خبر شدیم به جای این که فکر کنیم که از طرف شخص مقابل می آید به خودمان بگوییم که منبع آن جایی جز درون ما نخواهد بود، چون عشق را از درون احساس می کنیم و از جای دیگر به سمت ما نمی آید.

وقتی عشق و خوشبختی را حس می کنیم که حس خوب را در قلب خود احساس کرده باشیم، در واقع این همان عشق درونی خودمان است، پس باید قدر آن را بدانیمف این عشقی است که از سمت خداوند به ما عطا شده است، آن وقت عشق به خودمان را می آموزیم، این جا است که متوجه آن می شویم که ما خود عشق هستیم.

عشق ما به دیگران کمک می کند تا مردم به خود عشق بورزند

گاهی وقت ها می ترسیم خودمان را دوست بداریم، زیرا می ترسیم به این وسیله عشق خود را از دیگران دریغ کنیم و نتوانیم به دیگران عشق بورزیم. وقتی خودمان را دوست داشته باشیم به دیگران هم مجوز آن را می دهیم که خودشان را دوست داشته باشند و به خودشان عشق بورزند. کسانی که خود را دوست بدارند امواج شان آن قدر بالا است که اطرافیان آن ها در کنار آن ها احساس خوبی نسبت به خودشان پیدا می کنند. 

وقتی در کنار چنین انسان هایی هستیم حس می کنیم ما هم دوست داریم که خودمان را بیشتر دوست داشته باشیم و با احترام بیشتری با خودمان رفتار کنیم.

وقتی یاد می گیریم که چطور خودمان را از درون دوست بداریم، که بتوانیم با قلبی سرشار از رضایت روابط بیرونی خودمان را اصلاح کنیم، عشق و رضایتی که دیگران می توانند آن را احساس کنند و به آن پاسخ دهند.

مقالات مرتبط با این نوشتار :