معنای واقعی زندگی چیست ؟ نظر مولانا درباره زندگی

هدف زندگانی مان این است که همه ی توانایی های بالقوه ی خودمان را در مقام انسان شکوفا و بهترین خویشتن خویش و نیز بیشترین رشد و شکوفایی خود را ظاهر سازیم.
در این جا شاید از خودمان بپرسیم که هدف از زندگانی مان چیست؟ واقعا معنای زندگی چیست ؟

 

هدف از زندگی چیست؟

آیا تا به حال این سوال چالش برانگیز را از خودمان پرسیده ایم؟ هدف هر روز و هرماه و هرسال  از زندگی مان چیست؟ از کجا می توانیم متوجه این شویم که به آن هدف مان رسیده ایم یا خیر؟ 
هر شب که به رخت خواب می رویم و هر سال نو که دوازده ماه آن را گذرانده ایم را ارزیابی می کنیم یا در پایان زندگی، در بستر مرگ که به سر تاسر زندگی خود نگاهی می اندازیم، از کجا می توانیم متوجه آن شویم که موفق شده ایم یا خیر؟

هر کدام از ما ممکن است جواب هایی گوناگون داشته باشیم. شاید بعضی از ما این هدف را داشته باشند که ازدواج کنند و تشکیل خانواده بدهند یا این که زندگی راحت و پر تجمل و خانه ای بسیار زیبا و شغلی پر اسم و رسم و آبرومندانه برای خودمان دست و پا کنیم. ممکن است هدف زندگی ما کمتر شخصی و بیشتر(جهانی) باشد. امکان دارد هدف هایی به مراتب پر ارزش تر برای خودمان و دنیایی که در آن زندگی می کنیم داشته باشیم. به طور مثال دوست داشته باشیم به مسافرت برویم، امکان دارد علاقه داشته باشیم بچه های مان درس خوانده و به دانشگاه بروند. این هدف ها و مقاصد باعث می شود ما همواره برای خودمان (معیارها) و(نبایدها) یی مشخص کنیم.
حالا تصورکنیم دوستی که مدت هاست اورا ندیده ایم به ما زنگ زده و از ما می پرسد که زندگی مان در چه حال است؟ ما چه پاسخی به او می دهیم؟ او در مقابل پاسخ ما چه جوابی می دهد؟ چطورمی توانیم متوجه شویم این که زندگی مان واقعا چطوراست؟

یقین داریم همان کاری را می کنیم که همه می کنند. بدون این که دقت کنیم نگاه به فهرست بلند بالای باید ها و نبایدهای مان می اندازیم و به این فکر می کنیم که چند مورد آن به واقعیت تبدیل شده است و چند موردآن به واقعیت تبدیل نشده است؟ باید ها و نباید های ما معیاری می شوند برای ارزیابی موفقیت های مان در زندگی.
و این گونه است که به راحتی می توانیم اعتماد به نفس خودمان را از بین ببریم، به همین ترتیب خودمان را براساس مشتی سو تفاهم و باورهای غلطی که از معنا و هدف زندگی مان داریم ارزیابی کنیم. ولی درست این است که هیچ کدام از بایدها ونباید های ما دربردارنده ی هدف زندگی مان نیست.

همان طور که گفتیم هدف زندگی مان این است که تمامی تواناهایی های خودمان در مقام انسان، شکوفا و بهترین خود را آشکار و نیز بیشترین رشد و شکوفایی را از خود نشان دهیم.  

هدف زندگی کردن این است که همسری مناسب بیابیم و موفق شویم، ازدواج کنیم و تشکیل خانواده دهیم و برای رسیدن به آرمان های ارزشمند روی کره ی خاکی کمکی کنیم برای آن که احساس خوبی داشته باشیم. تنها هدف این است که خوب رشد کنیم.

مهم ترین و ارزشمند ترین هدف زندگی انسان چیست؟

یکی از با ارزشمند ترین حقایق ماورا طبیعی نیز همین است. این را می خواهد به ما بگوید که زندگی کردن روی کره زمین  کلاس درس است وهمه ی ما دانش آموزهایی هستیم که باید درس هایی را بیاموزیم.
 زندگی قرار نیست خیلی راحت و بی دردسر باشد وقرارهم نیست برای مان همه چیز عالی و بی عیب و نقص باشد قراراین است که ما در این جا با چالش هایی روبه رو شویم. باید سختی ها را تحمل کنیم. ما برای آموختن به این جا آمده ایم اما مشکل این جاست که ما این حقیقت بزرگ را فراموش کرده ایم این که هدف زندگانی مان چیست؟ و مهم ترین رسالت مان چه باید باشد!

متاسفانه فراموش کرده ایم برای چه به دنیا آمده ایم؟ قر ار براین نبوده که زندگی برای مان ساده وبی درد سرباشد، قرار نبوده همه چیز از قبل حاضر و آماده باشد، زندگی مان به این منظور طراحی شده است که ما را با چالش تغییر و رشد مواجه کند تا برای زندگی کردن انسانی خود آگاه تر، کامل تر و مهربان تر شویم.

چگونگی هدفمند سازی و معنابخشی به زندگی

همان طور که قبلا گفتیم، لیست باید ها و نباید های ما معیاری برای ارزیابی موفقیت های ما شده است، بنابراین اولین و مهم ترین گام برای هدفمند سازی زندگی، دور انداختن این لیست است. با خود عهد ببندیم:
« از همین امروز می خواهم تغییر کنم و به انسانی بهتر، مفید و هدفمند تبدیل شوم».

به خودمان قول دهیم تا جایی که می توانیم آموزش ببینیم، تغییر کنیم و رشد کنیم.

[ai_playlist id=”21734″]

چگونه روزهای موفق و هدفمندی داشته باشیم؟

زمانی که تک تک روز های زندگی مان را به مانند یک کلاس درس بدانیم که در آن تغییر، رشد و موفقیت انسانی معنا شده است، می توانیم هدفمند زندگی کنیم. ما با یاد گرفتن درس ها ومواجه شدن با سختی ها و مشکلات، صبر و شکیبایی، به تمامی اهداف واقعی زندگی مان خواهیم رسید.
وقتی حتی در خودمان به یک چیز جدیدی پی ببریم آن روز برای مان روز موفقی خواهد بود و به یک هدف بزرگ دست یافته ایم، « رشد و تغییر».

وقتی با موفقیت هایی که در زندگی برای مان پیش می آید وحتی با شخص هایی که روبه رو می شویم کمی بهتر برخورد کنیم،آن روز برای مان روز موفقی خواهد بود.
وقتی با خود و اطرافیان مان کمی مهربان تر و صبور تر رفتار کنیم آن روز روزی پیروزی مان خواهد بود.
وقتی با تمام عیب ها و ایرادهای مان خودمان را دوست بداریم و به خودمان عشق بورزیم،آن روز روز موفقی برای مان خواهد بود. و این گونه است که می توانیم به اصلی ترین اهداف زندگانی دست یابیم.
این روش ها برای مان بسیار مثبت و نیروبخش است. به جای این که زندگی را مجموعه ای ازآزمون های سخت و طاقت فرسا ببینیم که در بعضی از آن ها موفق بوده و در برخی از آن ها مردود می شویم، چرا زندگی مان را تغییرنمی دهیم؟
در این صورت به جای روزهای بد روزهای خوبی خواهیم داشت.

به خاطر سپردن این اصل از زندگی، تفاوتی بسیار بزرگی در زندگی مان می آفریند.

«خودمان را از دیدگاه خدا بنگریم»

 به هیچ عنوان خداوند این طور درمورد ما قضاوت نمی کند: «امروزنتوانستی کار خوبی بکنی از دید من توآدمی شکست خورده و ضعیفی هستی.»  عمیقا به این فکر کنیم که خداوند هرگز ناعادلانه و به دور از انصاف ما را سرزنش و قضاوت نمی کند. به این باور برسیم که ما همواره تحت حمایت هستیم و هر بار که شکست خورده و می افتیم فرشتگان مجددا دست مارا می گیرند ما را تشویق کرده و به ما شهامت و نیرو می بخشند.

ما هیچ وقت مرتکب اشتباه نمی شویم، چیزی به نام اشتباه برای مان وجود ندارد « درس های آموخته شده » و « درس های آموخته نشده » ای برای مان هستند.
چنانچه رشد و تغییر تا این اندازه برای مان خوب و مفید است چرا احساسات بدی در ما تولید می شود؟

خویشتن دوستی و عشق به خویشتن در مسیر فرایند رشد و تغییر همواره امر ساده ای نمی باشد. شاید تمامی آن چه تا این جا از آن سخن گفته و پذیرفته باشیم و ایمان داشته باشیم که زندگی تنها رشد و تغییر است، حال برای مان سوال پیش می آید که چرا تغییر کردن سخت است؟
به دلیل این که رشد و تغییر در ما همواره فرایندی ساده و خوشایندی نمی باشد حتی می تواند بسیار دردناک و ترسناک هم باشد. به این دلیل است که برای تغییراز آن چه که بودیم به هویت جدیدی برسیم و تغییر وضعیت دهیم. تغییر همواره به معنای واگذاشتن و تغییر کردن است. ما هرگز نمی توانیم بدون رها کردن از آنچه که بودیم رشد و تغییر کنیم.  

پیش رفتن، رشد و تغییر در زندگی مان همواره مستلزم این است که گذشته ی خود را فراموش کنیم. در برابر آن چه که به دست می آوریم باید بهایی بدهیم و این بها، چشم پوشی از آن چیزی است که باید آن را رها کنیم.

رها کردن همواره ساده نیست زیرا همیشه حال مارا تغییر می دهد.

صرفا به این دلیل است که حس خوبی به ما نمی دهد یا از سرگذراندن آن راحت نمی باشد، این مسئله به این معنا نیست که برای ما سودمند نمی باشد یا از سرگذراندن آن برای مان سودمند نیست، درواقع هرچقدر این مسئله سخت تر باشد و مارا دچار درد و رنج بیشتری بکند برای ما فایده ی بیشتری دارد.

زندگی چیست ؟

 

ارزش زندگی چیست ؟

ارزش زندگی بر اساس چه معیارهای سنجیده می شود ؟ آیا برای زندگی خوب ، باید دست به هر کاری زد ؟ بر پایه نظر بسیاری از بزرگان زندگی ساری و جاری است و هرگز پایانی ندارد ، حتی با مرگ آدمی ، زندگی او پایان نمی پذیرد بلکه قدم در مرحله ای جدیدی از زندگی نمی نهد. ارزش زندگی هر انسانی براساس باور و احساس درونی او شکل می گیرد ، هر چند بزرگانی همچون ملاصدرا خود زندگی را ارزش می دانند. گذشت وایثار یکی از جلوه های زیبای درونی است که می تواند ارزش آفرین باشد چرا که احساس خوشایندی در آدمی می آفریند و تاثیر آن در مسیر زندگانی آشکار می شود .

دست یافتن به احساس خوشبختی که یکی از ارزش های زندگی معنا شده است در یک نقطه مشخص پیش نمی آید . این گونه نیست هدفی را مشخص کنیم وبه آن برسیم و بگوییم که خوشبختیم ، این نه تنها یک احساس زودگذر است لیک  ارزش زندگی به شمار نخواهد آمد ، ارزش زندگی پیوسته و مداوم است یا به عبارتی دیگر سیال و روان است مانند آب رودخانه که در حال گذر است ولی همیشه هست. بنابراین حرص وآزو حسد و دروغ و کینه برای رسیدن به کامیابی در ظرف ارزش زندگی جای ندارد چرا ابزاری منفی برای رسیدن به یک نقطه ای ( هدف از روی خودخواهی ) است که  همواره نیست و زود به پایان می رسد .

خشنودی خدا، کرامت انسانی، فطرت الهی، جاودانگی و عشق، ارزش‌های زندگی است. چرا که همیشه هست و ادامه دار است و نقطه پایان ندارد و احساس خوشبختی درمسیر آن است نه در نقطه ای تعیین شده.

ارزش زندگی از نگاه ملاصدرا

از نظر ملاصدرا عشق در هر موجودی سریان دارد. هر چه درجهٴ وجود قوی‌تر باشد، عشق پررنگ‌تر است. هر چه نفس اشرف و اعلی باشد، محبوب او لطیف‌تر و پربهاتر است. جاودانگی ارزش است. زندگی انسان، جاودان است و مرگ تقابلی با جاودانگی ندارد. انسان با مرگ به مرتبه‌ای برتر و حیاتی حقیقی نایل می‌شود.

بنابراین ارزش زندگی به ارزش‌های وجودی انسان برمی‌گردد. این ارزش‌ها دارای شدت و ضعف است. پس ارزش زندگی نیز دارای درجات و مراتب می‌باشد.

هرگونه ارتباط شایسته با منبع وجود و کمال برتر، ارزش محسوب می‌شود. بنابراین ارتباط با خداوند، معیار ارزش زندگی است. فطرت الهی انسان، نشان می‌دهد که ارزش از درون انسان می‌جوشد و نیازی به اعتبار ارزش و نگاه به بیرون نیست. کرامت انسان امری وجودی و به جعل الهی است؛ لذا امری حقیقی است نه مفهومی اعتباری

دو نظر عمده دربارهٴ ارزش زندگي ميتوان ارائـه داد : مطـابق يـک نظـر، زنـدگي از ارزش ذاتي برخوردار است؛ مطابق نظر ديگر، زندگي ارزش خود را از بيرون کسب مـي کنـد . بـدين شرح:

١ .ارزش ذاتي زندگي : هستي از ارزش ذاتي و استقلالي برخوردار اسـت . هـر چـه کـه نمود هستي باشد، ذاتا ارزشمند است . زندگي، نمود هستي است. پس، زندگي ذاتا ارزشـمند است. زندگي، همچون بلور تابناکي است که صرف نظر از هر فلسفه و توجيه درباره پيـشينه ٴ و پسينه آن، خود ذاتا با ارزش است . ارزش زندگي، بالذات است نه بـالعرض . زنـدگي ارزش خود را مديون چيزي نيست . زندگي خود هدف است، نه وسيله. بايد زندگي را بدون غبـار و آلايش تماشا كنيم تا زيبايي و شيريني آن را دريابيم. اگر شکايتي هـست از اعـراض و اقـران مزاحم زندگي است، نه از خود زندگي.

٢ .ارزش تبعي و بالعرض زنـدگي : بـسياري از انديـشمندان حـوزه معنـاي زنـدگي، هنگام بيان ارزش زندگي، از ارزش هاي متعدد و متنوعي سخن به ميان ميآورنـد . آنـان ارزش زنـدگي را در امــوري وراي زنـدگي جــست وجـو مــي کننـد . امــور ارزشبخـش زنــدگي، از ديدگاههاي مختلف در چند عنوان مطرح ميشود: (ر.ک: «معناي زندگي»، نقـد و نظـر، ش ٢٩ ـ ٣٠ ،ص٢١٧ ) خداوند سبحان به عنوان علت هستي، رابطه بين خدا و انـسان، جـاودانگي، فعالیت عقلاني، رفاه و آسايش.

از نظر ملاصدرا زندگي ارزش ذاتي دارد؛ زيرا زندگي، امـري وجـودي اسـت و هـر امـر وجودي في نفسه داراي ارزش است . وجود ارزش خير و کمال است. بنابراين زنـدگي از نظـر تکويني از ارزش برخوردار است ؛ اما ارزشهاي ديگري نيز وجـود دارنـد، اعـم از تکـويني و ارادي که ارزش زندگي محسوب ميشوند. ( عليرضا دهقانپور )

 

 

دوره های بی نظیر سایت توانا :